- Details
-
Published: Tuesday, 13 June 2017 06:54
-
Written by Maarten Wolswijk
-
Hits: 2193
Admiralencup
Ik hoor mensen al vragen,'Admiralencup wat is dat? Dus voor de mensen die nog niet weten wat
de Admiralencup is, de Admiralencup is een uitputtingstocht wedstrijd voor scoutinggroepen.
Groepen kunnen boten samenstellen en die inschrijven voor deze wedstrijd. Er zijn 2 afstanden de
35 en de 70 kilometer, bij deze afstanden kun je ook weer kiezen uit 2 categorieën de junioren en
de open klasse. De open klasse is voor iedereen en de junioren is voor mensen tot 16.
Ik weet al niet meer van wie het idee was, maar ik weet dat iemand het idee had. Na een tijdje
overleggen met elkaar en wie mee zou doen, gingen we met ons plan naar de leiding. De leiding
die zelf ook meegedaan had, stemde hiermee in en schreef ons in. 3 weken later startten we met
oefenen, na 4 keer oefenenen hadden we geen tijd meer en kregen we onze laatste tips van de
leiding. Helemaal klaar voor de wedstrijd (vonden we zelf) gingen we op zaterdag 3 juni naar
Uithoorn.
In Uithoorn aangekomen, scheen het zonnetje maar 10 minuten. Voor de start begon het te hozen.
Iedereen in de boot klaar om te roeien, werd kletsnat. De combinatie van regen en onweer leidde
tot het terug roepen van de starters. Het duurde 20 minuten voordat we weer toestemming kregen
om naar de start positie te gaan. Toen het startsignaal klonk en iedereen als een malle begon te
roeien, stopte de regen.
Nadat het startsignaal klonk, begon iedereen te schreeuwen. Dit leidde tot wanorde maar onze
boot was het snelst en we voeren al snel voor de andere boten. Ons geluk duurde niet zo lang. We
hadden de verkeerde afslag genomen en daar kwamen we pas na 20 minuten achter. Deze
ontwikkeling werd op de boot niet vredig ontvangen. Met veel gevloek en getier draaiden we om en
begonnen we weer te roeien. De realisatie dat we van eerste naar laatste waren gegaan, gaf ons
weer energie. Deze grote hoeveelheid energie gaf ons weer power om op volle kracht door te
roeien en al gauw zagen we alweer een andere boot.
We waren begonnen aan onze grote inhaaloperatie en nog voor we de eerste sluis hadden bereikt
waren we alweer drie boten gepasseerd. Bij de sluis werden we opgewacht door de leiding die ons
luid aanmoedigde terwijl we in de sluis lagen zagen we de nummer een alweer. Na 30 minuten
goed doorbikkelen lagen we alweer achter de nummer een die zich rotschrok toen ze ons zagen.
Nadat we de oude nummer een hadden ingehaald, bleef die nog een tijdje vlak achter ons totdat
we een stuk konden zeilen en we van ze wegzeilden.
De rest van het stuk ging vrijwel zonder problemen. We zeilden/roeiden/jaagden onze weg naar de
finish genietende van het mooie weer (dat echt heel mooi was geworden 27 graden). Wij dachten
nog steeds dat nummer 2 vlak achter ons zat dus om onze tijd te verbeteren maakten we de
laatste 500 meter een flinke eindsprint. Met deze eindsprint zetten we onze tijd vast 6 uur en 23
minuten. Toen we de boot weer hadden vastgelegd en opgeruimd merkten we pas hoe moe we
waren. Na de verwachte tijd tussen ons en de nummer 2 geen boot gezien te hebben liepen we
naar de brug waar we ons laastst eten opaten. Maar de nummer 2 was er nog steeds niet. Een uur
later verscheen de nummer 2 en wisten we dat we gewonnen hadden.
Na het eten en nadat de boot uit het water was gehaald, gingen we wachten op de prijsuitreiking
(die 1uur uitgesteld was). Opeens verschenen Hans en Fleur met een taart en feliciteerden ons.
Na een heerlijk stuk slagroomtaart gingen we naar de prijsuitreiking waar we onze 1e prijs
ophaalden en gecomplimenteerd werden met onze 1 uur lange voorsprong. Hierna mochten we,
na een laatste foto, naar huis waar iedereen zich doodmoe in zijn bed plofte en in slaap viel.
Martijn
HomeThuis 
